Filmreview: The Fault in our stars

Dag zomervakantie, hallo school! Toegeven aan mijn ontwenningsverschijnselen kan helaas niet, want oo wat heb ik het druk. Pats, boem! Meteen vanaf het begin moeten we ontzettend veel doen en dit is ook de reden waarom ik al een week, wow, ja een week, niet meer geschreven heb voor mijn blog. Natuurlijk wil ik dit jaar slagen dus ik kan nou eenmaal iets minder schrijven voor mijn blog dan ik zou willen... Maarrr ik heb gelukkig wel tijd gehad om met een vriendin naar de bioscoop te gaan en de film die we keken was: The fault in our stars.

Het boek van deze film heb ik in het Engels gelezen en het enige vervelende daarvan vond ik dat het verhaal niet heel goed binnenkwam. Ik begreep het verhaal wel maar zat niet zo erg in het boek dat ik bijvoorbeeld moest huilen op het einde. (Ik hoorde namelijk dat veel mensen dat wel moesten die het boek gelezen hebben). Bij de film daarentegen had ik het laatste kwartier tranen in mijn ogen, zo goed zat ik in het verhaal en zo emotioneel was het! 

De film gaat over Hazel Grace Lancaster, die kanker heeft. Een behandeling die bij niemand werkt, red tot nu toe wel het leven van Hazel. Haar ouders denken dat ze depressief is en daarom moet ze naar een praatgroep voor jongeren die aan kanker leiden. Daar ontmoet ze na een tijdje Augustus Waters, een jongen die al 2 jaar schoon is, maar wel zijn been voor een deel moest laten amputeren. Hazel raadt hem haar lievelingsboek 'An imperial affliction' aan van de Nederlandse schrijver Peter van Houten. Zij moet van hem een boek lezen dat gebaseerd is op een videogame. Ook Augustus is helemaal weg van het boek en hier praten ze ook nog meerdere malen over. Want hoe frustrerend is het als een boek eindigt in het midden van een zin?

Hazel's grootste wens is om Peter van Houten te ontmoeten zodat hij kan vertellen hoe het met de andere personages afloopt na de dood van Anna. Gus heeft nog een wens over en na het over en weer mailen met Lidewij, de secretaresse van Van Houten, nodigt zij hen uit om op bezoek te komen in Nederland. Vlak voor vertrek komt Hazel op de Intensive Care te liggen. Gelukkig mag ze toch nog mee naar Nederland en ook haar moeder zal met Gus en Hazel meegaan.

Eenmaal bij Peter van Houten aangekomen, blijkt het een dronkaard te zijn die het einde van het boek niet kan en wil vertellen. Lidewij voelt zich schuldig en neemt Gus en Hazel mee naar het Anne Frank huis. Eigenlijk kan Hazel niet zoveel trappen lopen, maar na een zware beproeving heeft ze boven toch nog energie over om een romantische kus aan Gus te geven.

De dag erna vertelt Gus aan Hazel dat zijn kanker weer terug is, en erger nog, deze is helemaal uitgezaaid. Zijn toestand verslechterd en hij vraagt Hazel en Isaac of zij een toespraak willen houden op zijn begrafenis. Dit echter niet zonder eerst zelf zijn 'begrafenis' bij te wonen.

Op de echte begrafenis van Gus is Hazel echter geschokt, omdat Peter van Houten ineens achter haar staat. Ze is alleen nog steeds heel kwaad op hem en wil niet met hem spreken. Wel neemt ze de brief aan die hij voor haar bij zich heeft. Lezen doet ze hem echter pas als Isaac haar vertelt dat Gus zijn lofrede voor haar begrafenis naar Peter van Houten had gestuurd, zodat hij hem kon corrigeren.

'Pijn worden aangedaan is onvermijdelijk, maar we kunnen er wel voor kiezen wie ons die pijn aan doet, en Gus was blij met zijn keuze.'

Als je deze film nog niet gezien hebt, kan ik hem zeker aanraden! Het is niet zomaar een film, maar een film met een verhaal. Het is ook gewoon goed opgebouwd en heeft niet net zoals in veel films een 'happy end'. Ook hebben veel dingen in de film een achterliggende gedachte, een diepere betekenis of een verwijzing naar iets filosofisch. Ik houd daar persoonlijk wel van, omdat de film daardoor twee lagen krijgt, die je beiden begrijpt als je je ervoor interesseert.

Gaan jullie deze film ook nog kijken? Of heb jij deze film al gezien? Laat dan in een reactie weten wat je ervan vond!